Η γοητεία των ρηχών νερών....

Το βάθος δεν επέτρεπε την ξεκάθαρη επισκόπηση του βυθού από την επιφάνεια, έτσι αποφασίσαμε με το ζευγάρι μου να ψαρέψουμε με τη μέθοδο του πλαναρίσματος. Δηλαδή κατάδυση μέχρι το σημείο που η ορατότητα ήταν ικανοποιητική και μετά υποβρύχια πορεία μέχρι να ανακαλύψουμε κάποιο αξιοπρεπές θήραμα και να ασχοληθούμε μαζί του.

Το μέρος που ψαρεύαμε επρόκειτο για ένα μεσοπέλαγο κομμάτι που μετά την ισοβαθή ξέρα των -20 περίπου μέτρων έπεφτε πλάγια αρκετά απότομα και τα νερά λίγα μέτρα πιο μέσα μαύριζαν.
Κατά τη διάρκεια ενός πλαναρίσματος εντόπισα τη μεγάλη πίγγα να μου δείχνει μεγαλόπρεπα το σώμα της από το πλάι, αιωρούμενη 2 μέτρα πάνω από τα τεράστια βράχια στο χείλος του τελειώματος της ισοβαθούς. Η απόσταση που μας χώριζε ήταν μεγάλη, έτσι χωρίς δεύτερη σκέψη πόντισα το αποσπώμενο βαρίδι στο σημείο που βρισκόμουν προκειμένου να το έχω σαν σημείο αναφοράς για τη θέση του ψαριού και αναδύθηκα όσο πιο ήρεμα μπορούσα.



Στην επιφάνεια εξήγησα στο συνάδελφο όσα είδα και συμφωνήσαμε να επιχειρήσω εγώ την πρώτη βουτιά, μια και είχα την πρώτη επαφή. Χαλάρωσα για αρκετά λεπτά και όταν αισθάνθηκα έτοιμος υπολόγισα τη θέση του ψαριού και βούτηξα για μια κατά μέτωπο επίθεση. Η πίγγα είχε αντιληφθεί τον ερχομό μου και είχε πάρει θέση λαμπάδας και με παρατηρούσε. Φαινόταν όμως τόσο ήρεμη που το χτύπημα της έδειχνε να μοιάζει για υπόθεση ρουτίνας.
Μπαίνοντας στην αρνητική, έσβησα τις πεδιλιές και η απόσταση όλο και μειωνόταν. Όταν έφτασα σε απόσταση βολής και ενώ ο δείκτης μου πίεζε τη σκανδάλη, το ψάρι γύρισε νωχελικά και άρχισε να βαθαίνει κατεβαίνοντας την πλαγιά. Μετά από 5 – 6 μέτρα βάθους σταμάτησε και στράφηκε πάλι προς το μέρος μου παρατηρώντας με.

Δεν ξέρω αν πράγματι το ανθρώπινο μυαλό δεν λειτουργεί εντελώς σωστά όταν βρίσκεται υπό πίεση, το δικό μου πάντως με ώθησε να συνεχίσω τη βουτιά. Το θερμοκλινές έγινε πολύ αισθητό απότομα και το μαύρο φόντο των νερών δεν ήταν ότι το καλύτερο εκείνη τη στιγμή. Όταν ξαναβρέθηκα σε απόσταση βολής, το ψάρι άρχισε να κατηφορίζει πάλι αργά. Εγώ συνέχισα να το ακολουθώ και έχοντας εμπιστοσύνη στο δυνατό μου όπλο, του έριξα μια βολή με στόχο το σβέρκο. Ποτέ δεν κατάλαβα πως βρέθηκε η βέργα καρφωμένη στην κοιλιά του ψαριού πάνω από τα εδραία πτερύγια.

Αμέσως άρχισα την ανάδυση ελευθερώνοντας το σκοινί του μουλινέ . Μετά τα πρώτα μέτρα της ανάδυσης αισθάνθηκα την κόντρα της πίγγας και έντρομος παρατήρησα το σκοινάκι να έχει ένα απίστευτο μπέρδεμα στο μουλινέ, εμποδίζοντας το ξετύλιγμά του. Δυνάμωσα αποφασιστικά τις πεδιλιές και τραβώντας το ψάρι περίμενα μάταια το ζευγάρι να με απαλλάξει από τη δύσκολη φάση που βρισκόμουν. Οι διαφραγματικοί σπασμοί μου υπενθύμιζαν την ανάγκη να ανανεώσω τον αέρα των πνευμόνων μου. Σήκωσα το βλέμμα προς την επιφάνεια και τον είδα να καταδύεται δυο τρία μέτρα και να αναδύεται αμέσως.


Δεν σκέφτηκα τίποτα άλλο. Εξάλλου δεν υπήρχαν άλλα περιθώρια σκέψης. Άφησα τη λαβή του όπλου, αναδύθηκα κλείνοντας τα μάτια μου για να ηρεμήσω όσο περισσότερο γινόταν και φθάνοντας στην επιφάνεια κρατήθηκα από τον πλωτήρα του ζευγαριού μου μέχρι να σιγουρευτώ πως είμαι καλά. Μη ρωτήσετε τι απέγινε ψάρι και όπλο. Δεν έχει καμία σημασία. Σημασία έχει πως εκεί που έκανα μια βαθιά βουτιά, ίσως παρατραβηγμένη και εκεί που περίμενα πως το ζευγάρι θα βρισκόταν σε ετοιμότητα για να βοηθήσει λίγα μέτρα κάτω από την επιφάνεια, αυτός αδυνατούσε να εξισώσει.
Στην ψαροτουφεκάδικη καριέρα μου ίσως να έχω κάνει παρόμοιες αρκετές βουτιές. Το μόνο σίγουρο είναι πως δε θα ξανακάνω. Μπορεί κανείς να αναρωτηθεί εάν ένας νέος ψαροκυνηγός βρισκόταν στη θέση μου τι θα έκανε; Θα εγκατέλειπε το όπλο; Θα συνέχιζε την ανάδυση; Δεν μου αρέσουν οι μαύρες σκέψεις αλλά για μια ακόμη φορά θα ήθελα να πω ότι η ζωή μας αξίζει πιο πολύ από τη χαρά του ανεβάσματος μιας πίγγας.

Τα τελευταία χρόνια γίνεται πολύς λόγος για βαθιά νερά και ψάρια που προέρχονται από την άβυσσο. Ικανός – ικανότερος – βαθύτης!!! Τα νέα θέλουν τους πρώτους των ψαροτουφεκάδικων διοργανώσεων να ψαρεύουν υπό απόλυτη πίεση 6 ατμοσφαιρών!
Και ο νέος που ακούει κάτι τέτοιο γοητεύεται, δημιουργεί πρότυπα και προσπαθεί να τους μοιάσει. Και μετά κλάμα, θλίψη και αναπάντητα ερωτήματα…… Και μετά τίποτα.

Τα περισσότερα ψάρια που έχω δει και έχω συλλάβει προέρχονται από την ζώνη των 0-20 μέτρων. Μη σνομπάρετε τα 10 μέτρα γιατί δεν είναι καθόλου λίγα. Ανεβείτε στην ταράτσα μιας τριώροφης οικοδομής και κοιτάξτε κάτω. Θα καταλάβετε τι εννοώ!

Σήμερα μια μεγάλη μερίδα νέων υποβρύχιων κυνηγών δεν σπουδάζει καθόλου το ψάρεμα στα ρηχά νερά. Κάνει μια υπεράνθρωπη προσπάθεια να μάθει να βουτάει στα βαθιά και προσπαθεί να ψαρέψει εκεί. Τι αποτελέσματα όμως μπορεί να προσδοκά κάποιος που δεν έχει παρατηρήσει τη συμπεριφορά των ψαριών στα αβαθή; Πόσο ασφαλής μπορεί να είναι κάποιος που δεν έχει προσαρμόσει σταδιακά τον οργανισμό του στις θαλασσινές πιέσεις;
Το μεγαλύτερο ποσοστό των μαθητών στις σχολές ελεύθερης κατάδυσης πηγαίνουν έχοντας κατά νου τα περισσότερα μέτρα και λιγότερο την ασφαλή κατάδυση και ανάδυση.

Μήπως τελικά πρέπει να δώσουμε περισσότερη σημασία στα μικρότερα βάθη; Ας προσπαθήσουμε να κάνουμε μια προσέγγιση του ρηχού ψαρέματος και να βρούμε τα υπέρ και τα κατά. Μετά συγκρίνουμε και αποφασίζουμε.

Οι εικόνες που σου προσφέρει ο βυθός στα αβαθή είναι ολοζώντανες. Τα χρώματα δεν απορροφώνται από τη θάλασσα κι έτσι μπορείς να απολαμβάνεις έγχρωμες εικόνες σε αντίθεση με τα βαθιά που σου προσφέρουν ένα γκριζοπράσινο πλάνο. Δεν ξέρω για σας, αλλά για μένα δεν είναι το παν μόνο το κυνήγι των θηραμάτων. Είναι οι εικόνες που μου χαρίζει ο βυθός και φορτίζει τις μπαταρίες μου για την υπόλοιπη εβδομάδα. Θέλω να έχω χρωματιστό υλικό στη μνήμη μου για τις ώρες που δε βρίσκομαι στη θάλασσα.


Σε ό,τι αφορά τις τεχνικές στα ρηχά, το καρτέρι έχει την τιμητική του. Αρχίζοντας από τα μηδέν μέτρα για κέφαλους και λαβράκια και συνεχίζοντας λίγο βαθύτερα με σκοπό να φανερωθούν από τα θαλάμια τους όλοι οι κάτοικοι της ζώνης που ψαρεύεις, αλλά και για να φέρεις κοντά σου συναγρίδες, μαγιάτικα, λούτσους και άλλα καρτερόψαρα που τυχόν περνούν από την περιοχή.

Οι φίλοι του ψαχτηριού (όσοι από αυτούς έχουν απομείνει) μόνο στα ρηχά θα μπορέσουν να απολαύσουν το ψάρεμα τους αφού οι επαναφορές είναι ταχύτατες, επιτρέποντας πολύ περισσότερο ωφέλιμο χρόνο ψαρέματος απ ότι στα βαθιά. Αλλά και το ρηχό συρτό ψάρεμα θα σου επιτρέψει τον αιφνιδιασμό υπέροχων θηραμάτων, σε αντίθεση με τα χαοτικά βάθη όπου η τεχνική αυτή δεν μπορεί να βρει εύκολα εφαρμογή, αφού η βουτιά σου θα πρέπει να είναι σχεδόν κάθετη για να εξοικονομήσεις περισσότερο οξυγόνο.

Από την άλλη, όταν φυσικά η θάλασσα δεν είναι κατάθολη, έχεις την πολυτέλεια να εντοπίζεις τα υποψήφια θηράματά σου από την επιφάνεια καλύπτοντας αποστάσεις. Κάτι που σε μεγαλύτερα βάθη, τουλάχιστον στα μέρη που ψαρεύω εγώ, δεν είναι εφικτό. Με αυτό τον τρόπο μπορείς να μην αναλώνεσαι σε κουραστικά πλαναρίσματα, αλλά να κινείσαι με αργή επιφανειακή κολύμβηση κάνοντας παράλληλα εκτενή επισκόπηση του βυθού.
Ένας πεπειραμένος ελεύθερος δύτης είναι δύσκολο να πέσει έξω στον υπολογισμό του βάρους και του μεγέθους ενός θηράματος που εντοπίστηκε από την επιφάνεια, σε αντίθεση με κάποιο που έχει εντοπιστεί σε βαθιά νερά κατά τη διάρκεια ενός πλαναρίσματος. Και μιλάμε για διαφορές μεγάλες. Μου έχει τύχει ψάρι που εκτίμησα για 5 κιλά, να είναι τελικά 10 κιλά παραπάνω. Φυσικά και το αντίθετο.

Αναφέροντας για μια ακόμα φορά το πόσο απαραίτητο είναι το ζευγάρι στο ψαροτούφεκο, είτε αυτό γίνεται βαθιά είτε σε μικρότερα βάθη, θα έλεγα πως για κάποιον που επιθυμεί να ψαρέψει τη ρηχή ζώνη είναι πολύ πιο εύκολη η ανεύρεση ζεύγους.

Τολμήστε λοιπόν να πείτε στους φίλους σας πως επιθυμείτε να ψαρέψετε στα ρηχά. Αν κάποιος σας χλευάσει για την ειλικρίνεια σας αγνοήστε τον. Κατά το υποβρύχιο διάβα σας, θα συναντήσετε πολλούς συναδέλφους που δηλώνουν βαθύτες και κάποια στιγμή να αποδεικνύονται «φούσκα» . Ντροπή δεν είναι να λες τα πραγματικά μέτρα. Ντροπή είναι οι ψεύτικες δηλώσεις που έχουν σκοπό τον εντυπωσιασμό των «ευκολόπιστων».

Όσοι από μας είχαν την τύχη ή την ατυχία να έχουν εμπειρίες από τη διαδικασία ξεβραχώματος ροφών σε διαφορετικά βάθη, είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε πόσο πιο ασφαλείς αισθανόμαστε σε ξεβράχωμα που λαμβάνει χώρα στα 15 μέτρα και πόσο δραματική είναι η εμπειρία ενός ξεβραχώματος κάτω από τα 20. Οι στατιστικές είναι ανελέητες. Οι περισσότεροι πνιγμοί συναδέλφων μας αφορούν ξεβραχώματα στα βαθιά. Φυσικά όπως έχω ξαναγράψει και σε ένα κουβά νερό αν βουτήξεις το κεφάλι σου μπορεί και να πνιγείς. Οι άσχημες πιθανότητες όμως αυξάνονται όσο αυξάνεται και το επιχειρησιακό μας βάθος.

Κλείνοντας θα ήθελα να ομολογήσω πως δεν σνομπάρω με κανένα τρόπο τα παιδιά που ασχολούνται μόνο με το βαθύ ψάρεμα, αλλά θα ήθελα να τονίσω στους νέους που έχουν επιλέξει ως χόμπι το υποβρύχιο κυνήγι, πως πρώτα θα πρέπει να σπουδάσουν τα ρηχά ψαρέματα και σταδιακά να δοκιμάζουν τις βαθύτερες επιλογές. Κάπου μέσα μου πιστεύω πως οι περισσότεροι συνάδελφοι καταλήγουν στη ρηχή ζώνη των 0-17 μέτρων αφού τελικά καταλαβαίνουν πως στη ζώνη αυτή βρίσκονται άφθονα θηράματα ακόμα και σήμερα , απολαμβάνοντας την ασφάλεια που τους προσφέρουν τα «λίγα» μέτρα, καθώς και την έντονη γοητεία που ασκούν επάνω μας οι εικόνες από τα ρηχά νερά.

Καλές αναδύσεις