Η σεμπριά με τους ροφούς.... Μιά παλιά καλή συμφωνία

Σεμπριά (εκ της σλάβικης λέξης sebru) = συνεταιρισμός, συμφωνία
Σέμπρος = Συνέταιρος

Την Κυριακή το πρωί αφού βολεύτηκε η οικογένεια στην παραλία, πήρα το δικό μου υποβρύχιο δρόμο προς τα μέρη του Βρασίδα………

Ο Βρασίδας είναι ένας τεράστιος ροφός στη μέση του πουθενά, με τον οποίο γνωριζόμαστε αρκετά χρόνια. Είναι τακτικός καλοκαιρινός παραθεριστής αφού έρχεται στο θαλάμι του κάθε Απρίλη και αναχωρεί τέλη Οκτώβρη........


.......Το πάνω μέρος του κοτσανιού της ουράς του λείπει και δεν ξέρω αν πρόκειται για γενετική ανωμαλία ή κάποιο παλαιό τραύμα. Οι επαφές μας έχουν φτάσει στο ένα μέτρο χωρίς να σκεφτώ ποτέ να του ρίξω, αλλά ούτε και να τον ταΐσω φοβούμενος μήπως αποκτήσει εμπιστοσύνη στη ράτσα μας και την πατήσει καμιά μέρα άσχημα.

Τον έχω δει σε πολλές φάσεις του. Τις πιο πολλές φορές ξαπλωμένο έξω από το θαλάμι του να χωνεύει παραλλαγμένος. Δεν μπορώ να πω με σιγουριά ποια είναι τα αισθήματα μου γι΄ αυτό το χοντρό ψάρι, αλλά είναι σίγουρο πως μου αρέσει πάρα πολύ να τον χαζεύω και να βλέπω κάθε χρόνο πως εξακολουθεί να υπάρχει. Πρόπερσι τον Σεπτέμβρη είχε μαζέψει γύρω απ΄ το θαλάμι του άλλους τρεις μικρότερους (7 με 10 κιλά). Υπέθεσα πως επρόκειτο για διαδικασία αναπαραγωγής. Από την άλλη όμως εικάζεται πως τα πολύ μεγάλα μεγέθη (βλέπε Βρασίδας) δεν διαθέτουν πλέον ικανό γενετικό υλικό οπότε αναρωτιέται κανείς με πιο τρόπο συμβάλλουν στη διαδικασία αυτή. Μάλιστα ο «δικός μου» έδειχνε να έχει και ηγετική θέση στη σύναξη αυτή. Δεν είχα παρατηρήσει τίποτε άλλο εκτός μικρών μετακινήσεων των ψαριών, αλλά πάντα σε θέση που μπορούσε το ένα να βλέπει τα άλλα.

Το πιο εντυπωσιακό όμως με τον Βρασίδα είναι η ικανότητα που έχει να κρατάει γύρω του πάρα πολλά ψάρια. Την πρώτη φορά που συναντηθήκαμε που χάρισε ένα τσαμπί σαργοσηκιούς , την επόμενη σηκιούς και μια συναγρίδα που περιφερόταν δίπλα του και έδειχνε να τον παρατηρεί.Η συμφωνία έγινε. Φίλε θα μου φέρνεις ψάρια κι εγώ δε θα σε ενοχλήσω ποτέ………….

………Ο ήλιος είχε πια φτάσει κατακόρυφα στον ουρανό και η πλήρης ανυπαρξία ψαριών σε συνδυασμό με τον καύσωνα έκαναν τη κολυμπητή διαδρομή πολύ κουραστική. Κάποια κοπάδια από πατωτές σάλπες που έβοσκαν στα βράχια έσπαζαν κατά διαστήματα τη μονοτονία αλλά από χτυπήσιμα ψάρια μηδέν. Το χειρότερο ήταν η τεράστια αμμουδερή έκταση που έπρεπε να διανύσω για να φτάσω στον προορισμό μου. Τα κομμάτια αυτά σε εξαντλούν γιατί δεν έχεις σημείο αναφοράς και ενώ κάνεις δυνατές πεδιλιές έχεις την αίσθηση πως παραμένεις στο ίδιο σημείο. Πίκρα! Κάθε λίγο στρεφόμουν προς την ακτή και με τους κόμπους της γροθιάς έψαχνα τα τρία σημάδια που θα με οδηγούσαν με ακρίβεια στον τόπο.

Επιτέλους μέσα από το μπλε άρχισαν να μαυρίζουν τα πέτρινα σαμάρια της περιοχής! Λίγα μέτρα ακόμα και…. Θεέ μου απίστευτο θέαμα!! Στις πέτρες του σέμπρου μου μπαινόβγαιναν δεκάδες σαργοί και σηκιοί. Σκάροι και πιτσιλωτές αμερικάνες έδιναν το δικό τους χρώμα στο σκηνικό ενώ ένας τρίκιλος ροφάκος βιάστηκε να χαθεί σε διπλανά βράχια. Ο φίλος μου μάλλον ήταν σε εγρήγορση και χώθηκε στην ασφάλεια της φωλιάς του αφήνοντας έξω από το προθαλάμι του ένα μικρό σύννεφο σκόνης.

Τη στιγμή αυτή χρειάζεται προσοχή. Δεν αναζητάω τον πυρήνα των κρυμμένων ψαριών αλλά αυτά που κολυμπούν περιφερειακά. Τρύγησα λίγα κομμάτια από τον όμορφο κήπο του Βρασίδα , αθόρυβα, με σβηστές πεδιλιές και προσεκτικές εξισώσεις, όχι για να πάρω παραπάνω ψάρια αλλά για να μη χαλάσω την μαγεία του τόπου.

Τα μέρη αυτά λοιπόν όταν κάποιος από εμάς τα ανακαλύπτει θα πρέπει να τα διαχειρίζεται με σύνεση. Τσαπατσουλιά στις κινήσεις μας και φακός μπορεί να χαλάσουν αμέσως το εύθραυστο αυτό οικοσύστημα. Η ιδέα του μεγάλου ψαριού μπορεί εύκολα να παρασύρει αρκετούς. Η διάδοση του τόπου σε φίλους είναι πιθανό να φέρει άσχημα αποτελέσματα. Η απληστία για πάρα πολλά ψάρια σημαίνει τέλος του ονείρου.
Η τακτική επίσκεψη μας στο μέρος επίσης δεν κάνει καλό. Μια - δυο φορές το μήνα ίσως είναι μια χαρά.

Εγκαταλείποντας ο Βρασίδας τη φωλιά του για το χειμαδιό, αδειάζει και ο τόπος από τα μικρά. Ο ροφός φέρνει τα ψάρια κοντά του. Δεν συμβαίνει το αντίθετο. Με αυτά που γράφω δεν παροτρύνω κάποιον να σταματήσει το κυνήγι των ροφών, αφού κι εγώ στην ουσία μου είμαι κυνηγός μαύρων, αλλά να καταφέρει να παρατηρήσει ποιοι από αυτούς έχουν την ικανότητα να δημιουργούν οικοσυστήματα γύρω τους και να αλιεύει τα μοναχικά ενήλικα του είδους. Έχω συναντήσει πολλούς ροφούς που δεν ανέχονται καμία άλλη παρουσία ψαριών και μάλιστα κάποιοι σαργοί που εκτοξεύονται πανικόβλητοι από μια συστάδα βράχων, προδίδουν την ύπαρξη ενός μοναχικού και παράξενου επινέφελου!

Η νοερή αυτή συμφωνία μπορεί να αντέξει στον χρόνο κι ας μη γελιόμαστε! Εμείς στους Βρασίδες δεν προσφέρουμε τίποτα άλλο εκτός από το να τους αφήνουμε να ζουν, ενώ αυτοί τηρώντας συνεπέστατα τους όρους της σεμπριάς μπορούν να μας τροφοδοτούν τακτικά με μερικούς από τους λιλιπούτειους αυλικούς του μικρού τους βασίλειου.